Hayat!
Sende her şey oyunmuş ama erkenden fark edemedik.
Senin düzenin garipmiş ama yaş gençken anlayamadık. Sadece okumak yetmezmiz. Yaşamak, gezmek, görmek gerekiyormuş meğer.
Hayat, seni diyorum; sana diyorum! Biraz anlamaya başladık galiba...
Belki de sadece bunlardan ibaretsin hayat?!
Ne o? Çözdüm diye telaşta mısın? Yok yahu! Ben kim, seni çözmek kim? Karmakarışıksın hala benim için...
Çok fazla güzellik gördüm bu geçirdiğim 45 günde. Seni daha yakından gördüm. Nasıl aktığını zamanın; bazen sakin, bazen telaşlı.
Dağ ne demek gördüm, "heybet" ne? artık biliyorum. Gerçekten doğayı gördüm. Korktum, şaşırdım, hayran kaldım. Ağladım uçurumların kenarında, güldüm nehirler her çağladığında. Hayran hayran baktım o deli manzaralara. Aklımın almadığı yeşiller gördüm, maviler... Bulutları gördüm çok yakından. Doğanın içindeki saf yaşamı gördüm. Koşturan köstebekler, atlar gördüm doğal yaşamında. Çok şey öğrendim bu geçen 45 günde. Biliyorum, mutlaka bir şeyler öğrendim.
Ama en çok; dünyaya kimin hakim olduğunu, insanın bir toz tanesi olduğunu öğrendim. İnsanın komik egosunun gerçekten komik ve anlamsız olduğunu öğrendim.
Ağaçları, dağları, akan suları, güneşi, bulutları, yağmuru, rüzgarı daha önce hiç görmediğim bir gözle gördüm. Daha önce hiç olmadığım kadar özgür hissettim. Yaşadım ben! Çok güzel yaşadım bu 45 günü. Tadılmamış duygularda gezdim.
Yaşadıklarımı yazmak zor. O duyguyu yansıtmak, eşsiz doğayı kelimelere sığdırmaya çalışmak...
İçtenlikle dilerim ki; böyle 45 günleriniz olsun sizin de!
Deniz Yılmaz Kılıç
18.08.2016
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder