İşte bak! ben de bugün dipte uyandım!
Açtım evet gözümü ama bir gün önce içimde fırtına koparan duygularla uyandım. Onlar gitmemiş, hala orada dururken uyandım. Uyku bir süre işe yarıyor anlaşılan...
Hayatın bir masal olması gerektiği konusunda epeyce direndim. Hala "neden olmasın" diyorum. Ama bunun gibi günler ve duygularda olduğumda, kendimi kandırdığımı görüyorum. Ki, bu hiç hoş bir deneyim olmuyor :)
Şimdi var olan durumun dışından bakmaya gayret ediyorum. Buradaki "gayret" sözcüğüne dikkat! :) Cidden büyük çaba sarfediyorum! :)
Evet bir şey olmuştu!
Evet öfkesi büyük, sıkıntısı derindi...
Birkaç soru sormam gerekli şimdi kendime!
Öfkenin ve üzüntünün bana ne tip bir faydası var?
Şimdi ne yapsam daha iyi hissederdim?
Hangi seçeneklerde, bulunduğum durumun etkisini azaltabilirdim?
Ve bunu istiyor muyum? Toparlanmayı?
Sordum sordum yine sordum, güçlü soruları kendime...
Sihirli değnektir sorularım. Öfkemi hafifletti. Canım daha az sıkkın, başımın ağrısı yok oldu, kendimi kapattığım yerden; iç dünyamdan dışarı çıkabilirim artık.
Olaylarda bir değişiklik yok. Hala tatsızlar. Ancak ben baktığım yeri değiştirdim. Bu bakış açısıyla üstesinden gelebilirim.
Bir tek şeye hala takılı kalıyorum;
Ne olurdu masal olsaydı hayat? :)
Deniz Yılmaz Kılıç
Şubat 2017
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder