Aslında mutsuzdu kadın;
Sanki hep koşuyordu, hiç durmadan nefes nefese...
Bir es veremiyordu hayatına. Tıpkı filmlerde olduğu gibi yapıp, zamanı dondurmak istese de yapamıyordu. Çünkü bu, onun gerçekliğiydi. Koşmak!
Aslında mutsuzdu kadın;
Kendine zamanı yoktu. Kendini tanımaya, anlamaya bile yoktu zamanı...
Dur, sen kendinle kıyaslama bu kadını! O senin, benim gibi değil!
Sabahları kendi saatinde değil, çocuklarının saatinde uyanan, akşama kendi sevdiği değil; çocuklarının sevdiği yemeği yapan, gün içinde hiç durmayan derleyen, toparlayan kadın bu. Bu kadın gerçek, bu kadın güçlü, bu kadın özel!
Bencilliğin tanımını bilmeyen bu kadın "Anne". Ama sadece benim zamanımda vardı onlardan. Onları şimdi böyle anlatınca, gerçeğinden bir taneye sahip olmuş olmak ne büyük mutluluk!!
Aslında ona sorsak, "mutsuz değilim" der eminim. "Mutsuz değilim çok güzel hayatım".
Oysa hayat onun değildi; o sadece sahip olduğu ailenin hayatında var oldu.
Eğer sen de gerçek bir "Anne"ye sahipsen, başının üzerindeki yere koy onu.
Ve sakın indirme!
Deniz Yılmaz Kılıç
30/10/2017
